Berdasarkan petikan di BBC.Com, menjadi satu persoalan sama ada adakah lebih baik jika sesebuah negara hanya mengeluarkan semua yang diperlukan dalam sempadannya sendiri daripada mengimport barangan dari luar negara? Adakah itu akan menjadikan negara lebih selamat, mungkin lebih kaya?
Bunyinya agak tidak masuk akal, tetapi beberapa pemimpin politik di dunia telah membuat hujah yang berbunyi seperti ini dalam beberapa tahun kebelakangan ini.
“Masa depan pembuatan kami, masa depan ekonomi, penyelesaian kepada krisis iklim semuanya akan dibuat di Amerika,” kata Presiden AS Joe Biden awal tahun ini.
Begitu juga di China, pemimpin negara itu, Xi Jinping, telah menyokong “zili gengsheng”, yang diterjemahkan sebagai “berdikari”.
Perdana Menteri India Narendra Modi juga telah menerima pakai slogan “Atma Nirbhar Bharat”, atau “India yang berdikari”.
Di Eropah, kita juga mendengar bahasa yang sama, yang nampaknya lebih mengutamakan pengeluaran negara berbanding import.
Blok perdagangan Kesatuan Eropah sedang tergesa-gesa untuk menamatkan pergantungannya kepada gas Rusia susulan pencerobohan Vladimir Putin ke atas Ukraine, yang telah menyebabkan harga tenaga Eropah melonjak ke paras yang melumpuhkan dan mengancam pemadaman pada musim sejuk ini.
Kedua-dua parti politik utama di UK, Konservatif dan Buruh, juga mengatakan mereka akan mencari “kemerdekaan tenaga”.
Pencerobohan Ukraine pembekal utama gandum dan tanaman lain global juga telah menyebabkan kenaikan harga makanan antarabangsa, menimbulkan persoalan di banyak negara mengenai kebolehpercayaan import makanan mereka.
Malah bekas penyokong ideologi tegar perdagangan bebas seperti ahli parlimen Konservatif John Redwood kini menggesa Britain untuk “berkembang dan membuat lebih banyak di rumah”.
Ada yang berpendapat bahawa semua ini mewakili peralihan daripada pandangan 40 tahun lalu bahawa perdagangan global adalah baik untuk kemakmuran kita dan ke arah matlamat baharu, iaitu berdikari ekonomi negara yang lebih besar.
Orang Yunani kuno mempunyai nama untuk berdikari seperti ini “autarky” yang bermaksud mampu untuk berdikari dalam sektor ekonomi atau kemampuan sara diri.
Malah ada yang menyifatkan apa yang berlaku dalam politik dan ekonomi dunia sejak beberapa tahun dan bulan kebelakangan ini sebagai “pergiatan autarkik”.
Tetapi adakah langkah ke arah berdikari ini akan memenuhi apa yang dijanjikan oleh penyokong mereka dari segi keselamatan dan kemakmuran?
Apabila bercakap mengenai tenaga, kebanyakan pakar berpendapat sebenarnya terdapat kes yang kukuh untuk negara cuba melakukan lebih banyak perkara di rumah. Bukan sahaja atas sebab keselamatan, tetapi kerana bentuk kuasa boleh diperbaharui moden yang dijana dalam negara seperti angin dan solar mempunyai pelepasan karbon yang boleh diabaikan, tidak seperti bahan api fosil seperti gas, minyak dan arang batu yang didagangkan merentasi sempadan.
Dalam erti kata lain, giliran autarkic ini boleh membantu planet untuk menyahkarbon dan menghalang pemanasan global yang merosakkan abad ini.
Bagi makanan, pakar seperti Tim Lang dari City University telah lama berhujah bahawa adalah lebih baik untuk kesihatan dan alam sekitar jika kita semua makan makanan yang tidak dihasilkan dalam jarak yang jauh.
“Tanggapan autarky dan keselamatan makanan berada di atas sana di bahagian atas penggubalan dasar pada masa ini,” katanya.
Satu lagi hujah untuk berdikari yang lebih besar dalam pengeluaran makanan ialah ia menjadikan negara kurang terdedah jika rantaian bekalan antarabangsa tersebut terputus akibat cuaca, kemalangan atau peperangan.
Walaupun, sudah tentu, mengambil hanya makanan yang boleh ditanam di negara seperti UK akan memerlukan perubahan besar dalam diet kita.
Ucapkan selamat tinggal kepada import barangan seperti pisang dan nanas. Pakar berkata kita juga perlu makan lebih sedikit daging kerana tanah untuk ragut haiwan perlu diserahkan kepada tanaman.
Ceyla Pazarbasioglu, pengarah strategi di Tabung Kewangan Antarabangsa, bersetuju bahawa negara harus memberi tumpuan kepada daya tahan rantaian bekalan tenaga dan makanan mereka.
Tetapi dia memberi amaran tentang kesan limpahan yang merosakkan ke atas negara-negara kurang membangun daripada percubaan autarky.
“Selepas pencerobohan Rusia ke atas Ukraine, kita telah melihat sekitar 30 negara mengenakan sekatan eksport,” katanya.
“Ini mempunyai implikasi kepada ramai dan terutamanya yang paling terdedah kerana pengambilan makanan mereka lebih besar dari segi penggunaan keseluruhan mereka.”
Tetapi bagaimana pula dengan kes autarky dalam perkara di luar makanan dan tenaga?
Mikrocip silikon digunakan dalam hampir semua bentuk teknologi moden, daripada telefon pintar, komputer, peranti perubatan, kereta, pesawat, sistem senjata.
Dan sebahagian besar cip paling canggih di dunia dihasilkan di pulau Taiwan, yang dianggap oleh China sebagai sebahagian daripada wilayahnya sendiri, tetapi kemerdekaannya dilindungi oleh AS dengan berkesan.
Kedua-dua AS dan China, bimbang bekalan komponen penting ini terputus daripada ekonomi mereka dalam konflik yang berpotensi, baru-baru ini telah melancarkan usaha besar untuk menghasilkan lebih banyak cip ini dalam sempadan mereka sendiri.
Namun proses pengeluaran cip adalah begitu kompleks dan canggih serta bergantung pada rantaian bekalan bahan mentah dan kepakaran yang merangkumi dunia sehingga kebanyakan pakar berpendapat bahawa negara yang kaya seperti Amerika Syarikat akan bergelut untuk melakukan semuanya di rumah.
Jadi adakah ini “zaman autarky” baharu? Atau adakah pemimpin politik akan menyedari bahawa ekonomi global terlalu bersepadu, terlalu saling berkaitan, untuk dibahagikan kepada blok negara tanpa menimbulkan kesakitan yang tidak tertanggung kepada kita semua?
Itu boleh bergantung, pertama, di mana mereka mendorong usaha yang lebih besar untuk berdikari ekonomi, dan, kedua, sejauh mana mereka mendorong mereka.
